۱۴۰۰

سلام

یا کوک، کوکَم کُن.

نیم روز مانده تا ۱۴۰۰ خورشیدی و من همچنان مَنَم.

منت خدای را...

ولو شده ام. ریش ها رو نزدم، نیاز موها به ارایشگاه هم حدود ۷۰٪ شده ولی نه رفتم و نه میرم. دل را نیز نتکاندم. حساب و کتاب خمس را نصفه نیمه انجام دادم، بورس و بانک و پول را هم نصفه نیمه حساب کتاب کردم. فیلم ها و آرشیوات نیز همچنان منتظرند. دایره آدم های دور و بَرَم به شدت کوچک و کم جمعیت شده، دل و دماغم زیاد نیست. گویی درجا می زنم. لذت نمی برم. هدفی ندارم و دارم می گذرانم و پول خرج می کنم و کارها را رفع و رجوع می کنم. و اکنون پای عصر جدیدم. خواننده ای می خواند که نمی شناسمش مثل حدود ۹۹٪ از خواننده های دیگری که نمیشناسمشان. *۱۴۰۰# رو زدم و هدیه مکالمه درون شبکه همراه اول رو گرفتم که احتمالا مصرف نمیشه چون جز کارهای واجب دیگر حاضر نیستم با کسی گپ بزنم. سجاد چند وقت پیش زنگ زد و همینطور که نگاهم به صفحه بود تا قطع کرد جوابش رو ندادم. محمد هم دو بار زنگ زد و جوابش رو ندادم. گویی جز این ۲-۳ نفر از ته مانده ها دیگر نمی توانم با کسی گپ بزنم. خدایا علیرضا و علیرضا و جواد را حداقل برایم نگه دار. سال ۱۴۰۰ می رسد و من هستم و oldman.ir هم هست و هنوز به عاقبت پیرمرد دات آی آر که تمدیدش نکردم دچار نشده و همچنان منت خدای را.

بعد از این همه نِق زدن و ناخوشی، آرزوی خوش باشید رو براتون داشته باشم خنده دار باشه ولی خب چاره ای ندارم جز آرزوی موفقیت و خوشبختی و شادی برای شما. پس شاد باشید.

یه پستِ با حالِ خوب هم می نویسم ولی امشب خوش نیستم و ناتوان از ادا در آوردنم. پس با امید خوشی دل من و شما.